i'm back ?

jestem, żyję
ale
dziwnie jest żyć.
mieć realne problemy i rozwiązywać je w inny sposób niż poprzez jedzenie.
mieć do kogo zadzwonić o każdej porze dnia i nocy, mieć się do kogo przytulić w każdym momencie.
otaczać się ludźmi.
szczęśliwymi, żywymi ludźmi, nie internetowymi.
śnić o kimś i zostać nagle przez tą osobę obudzonym o 3 nad ranem żeby usłyszeć Jego durny zapity głos  -jestem pijany, piję bo Cię kocham , ja nie mogę przestać Cię kochać.
kocham złą osobę, najgorszą jaką mogłam pokochać ale stało się.
miała być przyjaźń. obiecaliśmy sobie, że się w sobie nie zakochamy.
ta miłość jest zła, jest głupia, jest raniąca, częściej w moich oczach są łzy bólu niż szczęścia, bardziej cierpię i tracę niż zyskuję.
ale to wciąż miłość ,  a my mamy siebie ale nie mamy
nie powinnam Go kochać.
nie powinnam się z Nim kochać.
nie powinnam śnić o Nim, myśleć o Nim, chcieć Go.
nie mogę ruszyć do przodu , jestem omotana tą beznadziejną miłością.
potrzebuję lekarstwa
na moją chorą miłość.
ale pewnie nie wzięłabym tego leku bo nie umiem już bez Niego żyć.


zaszły w moim życiu wielkie zmiany.
niech mi ktoś powie, że ludzie się nie zmieniają.
żałuję, że nie pisałam.
że nie ma nigdzie zapisanej tej drogi którą przeszłam.
a może to właśnie dobrze bo odcięłam się od ludzi którzy mówią co innego, a co innego robią.
od hipokryzji i autodestrukcji.
ja miałam jasny cel - chciałam być zdrowa ,szczęśliwa i piękna.
nie chciałam perfekcji.
nie ma czegoś takiego.
jestem akceptowana znalazłam swoje miejsce.
ale wciąż szukam samej siebie, szukam czegoś w czym jestem dobra, szukam pasji która pochłonęłaby mnie.
nie umiem siebie zdefiniować, moje życie było tylko walką o przetrwanie, o ty by nie zwariować.
ale gdzie prawdziwa JA ?
nie wiem kim jestem.
nie mam pojęcia czego ja chce.
nie mam pojęcia co chce robić .
czy jest we mnie coś wyjątkowego ?
jakim człowiekiem jestem , jak widzą mnie inni.
chciałabym wiedzieć tylko czy jestem warta więcej niż nieszczęśliwa miłość która daje mi ból i niezadowolenie rodziców z powodu moim studiów, wymuszony uśmiech na buzi i ciągły wstyd bo tak naprawę to nie wiem kim jestem i nie mam pewności siebie przez co przyjmuję wszystko, każde słowo do siebie.

chyba jestem niewolnikiem z wyboru. nie umiem żyć jako wolny człowiek bo od zawsze było coś co mnie ograniczało, coś co mnie hamowało i definiowało, coś co było cholernie dobre i cholernie złe jednocześnie.
i to nadal nie uległo zmianie.

wracam tutaj, muszę szukać siebie.
mam już 20 lat , a połowę spędziłam będąc nikim+czymś co mnie więziło i tym samym definiowało.
nie chce dłużej być nikim z dodatkiem.